O DA NENA DE PEL BRANCA COMO A NEVE

Jamshid Tajdolat






13

Aquela muller estaba afeita

A torcer o destino

Cando non lle gustaba

O que intuía

Nel

Aquela muller rebelábase

Cada maná

Diante dun espello

Co seu cabelo salvaxe

Cubrindo as cicatrices da vida que levara

Antes de poõ.erse teas con encaixe

Refaixo e saia

Aquela muller querería berrar

Que baixo a pel transparente da casa real

Corría o sangue sucio das veas

Azuis

E que non está ben

Amosar a podredume

Porén

Non se arriscaba a que a acusasen

De terrorismo, desacato ou bruxería

Aquela muller podería abrir

Calquera porta

Podería ter

Calquera aspecto

Calquera idade

Calquera cor

No sangue

Vermello

Coma os labios da princesa viva

Violeta

Coma os labios da princesa morta

Aquela muller nunca matou a ninguén

Non por falta de vontade

Nin de oportunidade

Ata ela sabía que era o máis doado

E, polo tanto,

O menos interesante

Aquela muller non desempeñba ningún papel

Foi ela mesma

Quen quixo ser

PAULA CARBALLEIRA

in, HAI QUEN ESCOLLE OS CAMIÑOS MÁIS LONGOS